اشعار

هرکس دلش به مهر تو تسخیر می‌شود            در چشمه‌سار عفو تو تطهیر می‌شود

هرجا بشر ز رحمت تو فیض می‌برد            لا تـقـنطوی توست که تفسیر می‌شود

در آسـمـان هـفـتـم تـو خـانـه مـی‌کـند            وقـتی که آه، صـاحـب تـأثـیر می‌شود

خوشبخت بنده‌ای که به فصل جوانیش            در راه بـنـدگـی خـدا پــیــر مـی‌شـود

مهـمـانی صیـام به آخـر رسـیده است            دارد فـضا دوباره چه دلگـیر می‌شود

در عـید فـطـر رحمت تو بر سر همه            مـثـل زلال نــور سـرازیـر مـی‌شــود

اعـمـال بـنـدگـان بـهـشـتی و دوزخـی            در زنـدگـانـی هـمـه تـکـثـیـر می‌شود

یا رب به آن امـام که در راه بـنـدگی            کُـل وجـود او سـپــر تــیــر مـی‌شـود

یارب به آن تنی که به گـودال قـتلگاه            خـونین و پاره‌پاره ز شمشیر می‌شود

در خواب دیده‌ام که سواری رسد ز راه            کـی خـواب ما هـمـه تـعـبـیر می‌شود

جزاین «وفایی»از تونخواهد، اگرچه باز            دل‌هـا اسـیـر پـنـجـۀ تـقـدیـر می‌شـود

بی سـرپـنـاهم، سـرپـنـاه از دست دادم            بی تکـیه‌گـاهم، تکـیه‌گـاه از دست دادم

مـن روسـپـیـدی بــهــار مـغــفــرت را            پــائـیـز بـا روی سـیــاه از دسـت دادم

من هرچه را با دل به دست آورده بودم            با یک نظر، با یک نگاه از دست دادم

من اشک‌هایم، این قـدیمی هـمسفـر را            همچون رفـیـقی نیـمه‌راه از دست دادم

هی رزق، هی روزی مقدر کردی اما            هی با خـطا، هی با گـناه از دست دادم

سهم من از مهمانی‌ات شد نانِ حسرت            این مـاه را هـم غـرق آه از دست دادم

همین که گـفـتـم الـهی، اجـابـتـم کردی            سـریع آمـدی و غـرق رحـمـتم کردی

کسی که دست منِ پُر گـناه را نگرفت            خودت همیشه رسیدی، حـمایتم کردی

بـزرگـواری و اصلاً نـدیـده‌ای انگـار            زمانِ مـعـصیـتم گرچه رؤیـتـم کردی

به پـشـتـوانۀ فـضلـت گـنـاه کـردم من            به پـشـتـوانۀ حِـلـمـت رعـایـتـم کردی

حـیا نکـردم و مُهـلت به بـنده‌ات دادی            حـیا به جای من و این وقاحـتم کردی

به برکتِ نَـفـَس و رحـمت امـام زمان            مُـحـب فـاطـمه و اهـل هـیـأتـم کـردی

هـمین که نـالـه زدم عـائـذٌ بِـأسـمـائک            گــدای دائــمــیِ آل عــصـتــم کــردی

صـدا زدم مـددی، زود آمـدی حــیـدر            به لطف بـادۀ کـوثـر طـهـارتـم کردی

پـنـاه می‌بـرم امـشـب به زیـر ایـوانت            که زیر سـایـۀ ایـوان، شـفاعـتم کردی

اگرچه عـبدِ بـدم، باز مُـنـتسب به توأم            تویی همان که همیشه ضمانـتم کردی

تو قـدر بودی و قـدر تو را نـدانسـتـند            خودت برای شب قـدر، دعـوتم کردی

چقـدر نـالـه زدی بین چـاه، مـظـلـومم            چقـدر گـریه‌ کـنِ این مـصیـبـتم کردی

فـدای زخــم عــمـیـق سـرت شـوم آقـا            پرت به خاک مکش، غرق غربتم کردی

صدا زدی به سوی قـاتـلت، ز دنـیایی            که فاطمه به برم نیست، راحتم کردی

من و این نَـفـسِ گـرفـتار، الهی العـفو            تـویی و این دل بـیـمـار، الـهی العـفـو

عوضم کن، عوضم کن، عوضم کن این‌بار            خـسته‌ام زین‌هـمه تکـرار، الهی العفو

روبروی حـرم و چـشم به گـنـبد دارم            سـرم و شـانـۀ دیـوار، الـهـی الـعـفــو

نکند بگـذرد این ماه و نـبخـشی ما را            بُگذر ای حضرت غـفـار، الهی العفو

دلِ ما را بـتـکـان تا که بریزد جز تو            آه از غـلـفـت غـم‌بـار، الـهـی الـعـفــو

چند شب مانده از این سُفره، الهی اِرحَم            چند شب مانـده به دیـدار، الهی العـفو

نکـند آدمِ قـبل از رمـضـان بـاز شـوم            بـاز نـا اهـل و گـنـه‌کـار، الـهی العـفـو

به همان حامی تنهـای عـلی در کوچه            به هـمـان مـادر تـب‌دار، الهی الـعـفو

به همان دست که از شال علی کنده نشد            مگـر از ضـربـۀ بـسـیار، الهی العـفو

به هـمان چـادر خـاکیِ در آتش مـانده            در مـیـان در و دیـوار، الـهـی العـفـو

به نفَس‌های حسن، آهِ حسن، دادِ حسن            آی لـعـنت به تو مسـمار؛ الهی العـفـو

بر لب اهل مناجات و سحر جان می‌رسد            رفته‌رفته وقت مهمانی به پایان می‌رسد

عبد رسوا و گریزانی که هر جا رفته است            آخـر مـهـمانیِ مـولا، پـشـیـمان می‌رسد

در شب قدرش، همه بستند بار خویش را            یک نفر جا مانده و با چشم گریان می‌رسد

تا گنهکاری، پشیمان از گناهش می‌شود            سوی او فـوراً خدا لبیک‌گـویان می‌رسد

بر سر این سفره تا هستیم، بر دل‌های‌مان            دائـماً انـوار لطف حیِّ سبـحـان می‌رسد

سائـل معـرفت از بیت بتـول و حـیـدریم            هرچه بر ما می‌رسد، از لطف ایشان می‌رسد

تا که یک ذره فقط احساس غربت می‌کنیم            بر سـر ما دست آقای خـراسان می‌رسد

رزق آب و نان رعیت‌های این خانه فقط            از عـطای سفـرۀ بابای سلـطان می‌رسد

غربت موسی بن جعفر بر دلم آتش زند            تا که هر دفعه به گوشم اسم زندان می‌رسد

از رخ زرد و تن همچون خیالش شد عیان            ارث از مادر به اولادش فراوان می‌رسد

ساق پایش را چه کرده سندی ملعون مگر            تا به محراب دعا افتان و خیزان می‌رسد

در خود خزیده بودم، تو بی‌خبر رسیدی            من خواب مانده بودم، وقت سحر رسیدی

حـتی صدای پـایت من را نـکـرد بیدار            من منتـظـر نبـودم، تو از سفـر رسیدی

تو در زدی ولی باز، نشنید گوشم انگار            تو باز هم به داد این کور و کر رسیدی

ای ماهِ روزه خیلی، خشکیده بود چشمم            اما به جای من تو، با چـشم تَر رسیدی

دیـدی فـرار کـردم، دیـدی گـریـز پـایـم            هم بیـشـتر دویـدی، هم بیـشـتر رسیدی

من در گـنـاه بـودم، نـزدیک چـاه بـودم            می‌خواستی نیـفـتم، آسـیـمه سـر رسیدی

دست مرا گرفتی، در روضه‌ام‌ نشاندی            هم روضه‌خوان شدی و هم خون‌جگر رسیدی

هر روز وقت افطار، هر روز مثل هر بار            رفتی کنار گودال از تن به سر رسیدی

لب‌تشنه بود ارباب، ای روضه‌خوانِ بی‌تاب            بردار با خودت آب، فـردا اگر رسیدی

جـنـس بی‌قـیـمت و افـتـاده ته بـازارم            تو بـیا بـاز ضرر کن، بخرم، بردارم

جز ضـرر گـرچـه برای تو ندارم اما            چون همیشه پدری کن، به کسی نسپارم

تو چنان بوده‌ای ای عشق، که من از این‌که            به کسی جز تو بدهکـار شوم بـیزارم

ما که گـفـتـیم غـلامـیـم، شما هم مولا            لطف کن بین غـلامان خودت بشمارم

پسرم از پدرم نوکری‌ات بُرده به ارث            پدرم، من، پـسرم، عاشق این تکرارم

آن‌چـنـانـم که بدون تو بـهـشـتـم نـروم            فکـر بی تو شـدنم سـخـت دهـد آزارم

چندمین مرتبه‌اش نیست به یادم که چه خوب‌            دست پُر مِهر تو برداشت گره از کارم

از ضریحت دو سه تا بوسه طلبکارم من            تا ضریحت طـلـبـم را ندهـد، بـیـمارم

بهـایِ عُـمْـر، هـدر داده‌ام به ارزانـی            چه سود و منفعتی دارد این پشیمانی؟!

گـناهـکـار قـدیـمی شـدم به درگـاهت            حـیا نکـرده ام از بس قـدیم الاحـسانی

بس‌ست خیره‌سری کردنم، مرا یا رب            به خویش وا مگذارم به کمتر از "آنی"

مؤاخـذه کـن و دادی بـزن ولی دیگر            نگو که از من بی‌دست و پا گریزانی

بـیا و بَخـشـشِ آواره را عـقـب نـنداز            ببخش زود که تنگ است وقت مهمانی

گناه، رزق نجـف رفـتن مرا سـوزاند            گـنـاه کـردم و پس داده‌ام چـه تـاوانی

بهشت چیست؟ نشستن به گوشه‌ای تنها            میان صحنِ نجـف در هـوای بـارانی

دل شـکـسـته بـیـا و بگو عـلی مـددی            خـیال کـن که دوبـاره به زیر ایـوانی

همیـشه ملت ما هست پـای کار عـلی            به عـشق شـیـر حـرم، قاسم سلیـمانی

میان تخـتۀ تـابوت، جسم حـیدر رفت            به سوی فاطمه بر شانـه‌های لـرزانی

نخوان رفیقِ خودت را که او سفر کرده            مگر که پیر خرابه‌نـشـین، نمی‌دانی؟!

دوباره زینب و یک بستری که خالی ماند            شده دومـرتـبه سهـمِ دلـش پـریـشـانی

نه فاطمه دگر این خانه دارد و نه علی            عجب سرای غریبی، چه بیتُ الأحزانی

زمین کوفه و زینب، چه بر سرش آید            اگر به خاک بـبـیـند ذبـیح العـطشانی

مـنـم و این شب میـقـات الهی العفو            تویی و اینهـمه حاجـات الهی العفو

شب قدر است الهی به رسول‌الله‌ات            شب عفو است و ملاقات الهی العفو

به صحیفه به مفاتیح به قرآن عظیم            به زُمر، غافر و صافات الهی العفو

به ابوحمزه، کمیل و به دعاهای سحر            به شب اهل خـرابـات الـهـی العـفو

مَسَّنا الضُّر فَتَصَدَّق به علیٍ به علی            آه جِـئـنـاک بِـمُـزجـاة الـهـی العـفـو

قدر زهـراست الهی به پَرِ چادر او            بـه دلِ مـادرِ سـادات الـهـی الـعـفـو

به کریمی به غریبی به یتیمیِ حسن            به کَـرَمـخـانۀ حـاجـات الهی العـفو

به حُسینت به حُسینت به حُسینت به حسین            زیـر رگـبـارِ جـراحـات الهی العفو

به دو دستان گره خوردۀ سجاد میان رنجیر            بـه اهـالی مـنـاجــات الـهـی الـعـفـو

بـه غـم خـاطـرۀ کـرب وبلای باقر            تـوبـه از این‌هـمه آفـات الهی العـفو

عمرِ من رفت الهی به امام صـادق            خط بکش بر همه مافات الهی العفو

من و زندان خطاهام به موسی‌الکاظم            من و زنجـیـرِ مجـازات الهی العفو

به همین پنجره‌فولاد به زوُّارِ رضا            به تـمـامـیِ زیـارات الـهـی الـعـفـو

هیچ جز شرم نداریم الهی به جـواد            جان این کعبـۀ خـیـرات الهی العفو

به دل محترم حضرت هادی یارب            که نـکـردنـد مـراعـات الهی العـفو

و الهی به حـسن از همه کوتاهی‌ها            یا که از اینـهـمه افـراط الهی العفـو

همه گـفتیم بگـوییم به مهدی الغوث            به همین صاحـب اوقات الهی العفو

آه بر گریۀ صبح و شبِ او بر زینب            پشتِ دروازۀ سـاعـات الهی العـفـو

به رُباب و به سکینه به غم گهواره            موقع غـارت و سوغات الهی العفو

به زمین خوردن بی‌دست علمدار حرم            وای از خـیـمـۀ سـادات الهی العفـو

به شهـیدان حـرم‌ها به سـلـیـمانی‌ها            می‌رسد روز مکـافـات الهی العفـو

گـفـتیم یا علی و، تا عـرش پَر گـرفتیم            امسال هم به لطفت، قرآن به سر گرفتیم

رحمت به روحشان باد، ما حُبّ مرتضی را            از شـیـر مـادر و از، نـان پـدر گرفتیم

از ما خطا و عصیان، از تو عطا و غفران            از آنچه حـق‌مان بود، ما بیشتر گرفتیم

ای یار بگذر از ما، ما عاشق حـسیـنیم            قول شـفـاعـتـش را ما از قـمـر گرفتیم

عمری‌ست چشم خود را وقف عزا نمودیم            روضه به یـادِ داغِ دیـوار و در گرفتیم

از ما هر آنچه داریم جز اشک را بگیرید            ما هرچه که گرفتیم از چشمِ تَر گرفتیم

شـب قـدر آمـده و آمـده‌ام مـحـضر تو            بـه امـیــد کـرمـت آمــده‌ام در بَــرِ تـو

از کرمخـانۀ تو لطف و کرم می‌ریزد            در سحـر بنده به امید تو بر می‌خـیزد

من کجا و شب قدرِ تو کجا خـالق من            سرِ خوان تو نـشـسـتن نَـبُـوَد لایق من

خواب غفلت همۀ عمر، زمین گیرم کرد            به تباهی سپری گشت و مرا پیرم کرد

من زمین خورده‌ام و عبد پریشان هستم            شب قدر است ببین خسته ز عصیان هستم

کن نگاهی تو به این حال گدای خسته            رو سیاهم ز گـنـاهان و دلـم بـشکـسته

به غـبار حـرم و روضـۀ شـاهِ  شُـهـدا            گـنـهـم عـفـو نِـما و بِـبَـرم کـرب وبلا

ای بهـتـرین مُـقـدَّرِ سـالِ گـدا حـسین            ای لحظِه‌لحظِه روضۀ اهلِ کسا حسین

یا أیُّهـاَالـعـزیـز تَـصَـدَّقْ علیَ الفـقـیر            دستِ مرا بگـیر و بـبر کربلا حسین

من بی نگـاهِ نابِ تو بیچـاره می‌شوم            از من مَگیر عاشقی و شور را حسین

قـرآن به سر گـرفـته‌ام و ناله می‌زنم            العـفـو باِالحـسـین عـزیزِ خـدا حسین

معـنـایِ رحـمـتـی تَـهِ گـودال داده‌ای            پیراهن و عمٰامه و خوُود و عبا حسین

آیاتِ نابِ عشق بخوان آیه‌هایِ وحی            جانم فـدایِ قـاریِ سـرنـیـزه‌ها حسین

زیباتـرین نواست سلامٌ علیَ الحسین            کِی می‌رسد تقـاصِ غـمِ نیـنوا حسین

ای که از سوز تو پیداست تمنای حسین            «روزه یعنی عطش و روضۀ لب‌های حسین»

روزه یعنی که به تکبیرة الاحرام سحر            قصد قربت کنی از مسجد الاقصای حسین

روزه چون «حُر» به کنار آمدن از راه خطاست            چـشم پـوشیدنِ از غیر و تماشای حسین

این «حبیب» است که یک روزه به دست آورده‌ست            سـندِ دیـدن محـبـوب به امـضای حـسین

روزه یعنی که بخواهی به دعای شب قدر            شوق پیوستنِ یک قطره به دریای حسین

روزه یعنی که به صحرای بلا، جام به دست            آب بردن به سوی خـیمۀ گل‌های حسین

روزه یعنی که توقـف به لب شط فرات            اقـتـدا کـردنِ سی روز به سقّـای حسین

وقت افـطار شد ای سوخته در آتش دل            «روزه یعنی عطش و روضۀ لب‌های حسین»

سه شب گذشت و نـوایی دگر نمی‌آید            به غیر خـون دل از چـشم تـر نمی‌آید

هوای کوفه ملال‌آور و غم‌انگیز است            دگـر صـدای عـلـی در سـحـر نمی‌آید

فضای نُه فلک از داغ او پُر از غوغاست            صدای شـیـون از این بیـشتـر نمی‌آید

زبـان حـال یـتـیـمان بی‌پدر این است            چـرا ز بـاب یـتـیـمـان خـبـر نـمی‌آیـد

جگـر خـراش شـده داغ حـیـدر کـرّار            که داغ، جز به سـراغ جـگـر نمی‌آید

حسین و زینب و کلثوم باحسن گویند            دلا بــسـوز کـه دیـگـر پـدر نـمـی‌آیـد

به پـیـرمرد جـزامی کسی خـبر بـبرد            که یار و هـمـدم هر شب دگر نمی‌آید

پس از دعای فرج با خدای خود گویم            مگـر که مـنـتـقـم‌اش از سـفـر نمی‌آید

نداد گـریه امـان بر «وفایی» و گـفتا            ز شرح این غـم جانـسـوز بر نمی‌آید

دگـر ز مـسـجـد کـوفـه نـوا نـمـی‌آیـد            نــوای نــالــۀ شــیــرخــدا نــمـی‌آیــد

بـرای عـزّت و تـرویـج راه بـسم الله            صـدای نـقـطـۀ پـائــیـن بـا نـمـی‌آیــد

چه کرده زهر که رنگ علی چنین شده‌ست؟!            چه کرده که نَفَسِ رفته، جا نمی‌آید؟!

هر آنچه شیر، به او می‌دهد طبیب اصلاً            بـه هـوش، حـیـدر آل عـبـا نـمـی‌آیـد!

چه کرده است مگر تیغ، خونِ فرق علی            چگـونه بـنـد به طـبّ و دوا نمی‌آید؟!

هر آن چه زینب کبری پدر پدر گوید            دگـر ز جـانـب بــابـا صـدا نـمـی‌آیـد

آهای طفل یتیم نجف، گرسنه بخواب            ازین به بـعـد دگـر مـرتـضی نمی‌آید

از یـن به بـعـد اگـر پـیـرمـرد نـابـیـنا            غریب و خـسـته بـگویـد بـیا، نمی‌آید

دگر مـیان هـوای گـرفـتـۀ این شـهـر            شـمـیـم هـم‌نـفـس مـصـطـفـی نـمی‌آید

هزار شکر کفن هست بین کوفه هنوز            تــن امـــام روی بــوریــا نــمــی‌آیــد

پس از پدر به تسلّی و تعزیت، احدی            به تـازیـانـه سـوی بـچـه‌هـا نـمـی‌آیـد

اسیر چـیـست؟! عزادار بعد دفن پدر            به احـتـرام دوبـاره به خـانـه مـی‌آیـد

از على بانگ اذان امشب به گوش ما نیامد            مسجد کوفه پُر از جمعیت و مولا نیامد

نخل‌هاى کوفه می‌گریند و می‌گویند با هم            آنکه بود از اشک چشمش آبیار ما نیامد

پیر نابیناى مسکینى چنین می‌گفت امشب            اى خـدا یـار من مسـکـین نابـیـنـا نیامد

کودکی با کودکی می‌گفت من بی‌شام خفتم            آنکه بر مـا شـام می‌آورد آمد یا نیـامد؟

دامن مـادر گرفته گوشۀ ویـرانه طفـلى            گوید اى مادر بگو امشب چرا بابا نیامد

با صدای پای او لبهای مامی گشته خندان            چشم ما گریان شد و از او صدای پا نیامد

چاه گوید من از آن مولا هزاران راز دارم            رازدارِ در مـیـان جـامـعه تـنهـا نـیـامـد

نام مولا گشته میثم شمع جمع دردمندان            گرچه شب بگذشت و آن ماه جهان‌آرا نیامد

رفته امشب جانب عُقبا که زهرا را ببیند            زین سبب آن شهریار کشور جان‌ها نیامد

هرگـز نـمیـرد آنکه حیّ لایموت است            حـیدر وجودش علّتِ اصل ثبوت است

تـابـوت بر دوش جـنـابـان جهان رفت            دفـن نـمـادین عـلـی در آن زمان رفت

فی الـواقـع آن واقع برای اهل دین بود            مـقـصـود از آن آیـنـدۀ اهـل یـقـین بود

تـدفـین او ایـجـاد کـعـبـه در نجـف بود            تعـیـین قبله سمت او از هر طرف بود

جـبریل و میکـائـیل که ره را گـشودند            تـابـوت نه، در حال حملِ کـعـبه بودند

حـیدر کلامش حرف نه، اوج بیان بود            صدیق اکـبر در زمین و در زمان بود

وقتی قسم خوردست هر کس که بمیرد            در هر مکان هر مذهـبی، من را ببـیند

یعنی «الیه راجعـون» دیدار با اوست            رفته علی سوی علی، از دوست تا دوست

بگو به خواب که آید به چـشم بیدارش            دلا بـسـوز که مـولا تـمـام شـد کـارش

سریـع‌تـر بـدنش را به خـاک بسـپـارید            که در بهشت، علی وعده کرده با یارش

زمیـنـیان غـمگـین آسمانیان خوشـحال            که بیـقـرار دلـی مـی‌رسـد به دلـدارش

بــرای دیـدن دسـت کـبـود فـاطـمـه‌اش            به عـرش رفـته یدالله دست حق یارش

خـدا کـنـد ز عـلـی بـاز رو نگـیرد؛ آه            خـدا کـنـد بـرود ابــر از شـب تــارش

دوباره دست به پهلوی خود نگیرد کاش            دوباره گُل نکـند کاش زخـم مسـمارش

خـلاصه بـاز عـلی جـان دهـد اگـر آید            دوباره فـاطـمهٔ زخـمی‌اش به دیـدارش

علی که سیر شد از کوفه زینبش هم رفت            چه کـوفـه‌ای که تمامی نداشت آزارش

چه کوفه‌ای که دوباره کشاند زینب را            نه بین مجـلـس تـفـسـیر، بین انـظارش

رواست کوفه خودش را فرو بَرَد در خاک            که رفت دخـتر غـیرت میـان بـازارش

گرفت كوفه كس و كار دخت حيدر را            امـان ز مردم نامـرد بی‌کـس و کارش

از شـرار دل من چـشـم ترم می‌سوزد            دل من بيش‌تر از زخـم سرم می‌سوزد

مثـل نخـلی كه فـتـاده است كنـار دريـا            دل گرفـته شـرر و چشم ترم می‌سوزد

بر غريبی حسين وحسن و زينب خويش            هم‌چـنان شـمع دل شعـله‌ورم می‌سوزد

تا به رخـسـارۀ عـبـاس نگــاهـم افـتـاد            ديدم از غصه وجـود پسـرم می‌سـوزد

چون به زينب نگـرم يـاد كنم از زهرا            گـوئيا فـاطـمـه پـيـش نـظرم می‌سوزد

اين قـدر اشك نـريـزيـد عـزيــزان دلـم            كه من از آتش اين غم جگرم می‌سوزد

قدری از بستر من فـاصلـه گيريد همه            هر يتيمی كه بود دور و برم می‌سوزد

بـسـتـه‌ام بار سـفـر، لـيـك خـدا می‌دانـد            نگرم چون به شما بال و پرم می‌سوزد

ای« وفایی» به خدا تا ابديت همه شب            همچنان مـاه چـراغ سحـرم  می‌سوزد

آمـده عـبـد گـنـهـکـار الـهی به عـلـی            آمـده بـنـده ســربـار الـهــی بـه عـلـی

روسـیـاه آمـده‌ام روی مرا رد نـکـنی            من خطاکار و تو غـفار الهی به علی

همه جا رفتم و دیدم خبری نیست که نیست            جـز در حـیـدر کـرار الـهـی به عـلی

قسمت داده‌ام عمری‌ست الهی به حسین            قـسـمت می‌دهم این بـار الهی به عـلی

به همان لحظه که صدیقه اطهر می‌گفت            لابـلای در و دیــوار الـهـی بـه عـلی

به همان لحظه که زینب به ملاقات آمد            به همان لحـظـه دیـدار الـهی به عـلی

به همان لحظه که شرمنده اصغر می‌شد            به غـریـبـی عـلـمـدار الـهـی به عـلی

به همان لحظه که سادات بنی هاشم را            می‌کـشـانـدنـد به بـازار الهی به عـلی

شب قدر است و دل ما به نگاه تو خوش است            گـویمت به چشم خونبار الهی به علی